Εσείς ξέρετε τα τραγούδια που εχουν γραφτεί για την πόλη μας; Τα βρήκα εγώ να σας τα πω!
Η πρώτη αυτή εκτέλεση της «Χαλκίδας» δεν ευτύχησε να έχει την επιτυχία που σημείωσε η επανεκτέλεση με τον Μανώλη Λιδάκη. Ο Κωνσταντίνος Χατζιμηχάλης ερμηνεύει το τραγούδι με τρόπο λιτό, όπως θα το τραγουδούσε μια παρέα σε κάποια παράλια απέναντι από τον πορθμό του Ευρίπου αντικρίζοντας τα φωτά της Χαλκίδας και το φωτισμένο φρούριο της Κανήθου.
Χάνομαι χωρίς ελπίδα
μέρα νύχτα στη Χαλκίδα
στο δικό σου το περίπου
και στα ρεύματα του Ευρίπου.
Η ψυχή μου θα σαλπάρει
στα νερά τα σκοτεινά
η παλίρροια θα με πάρει
και δε θα με δεις ξανά!
Περπατώ στην παραλία
γίνομαι του κόσμου λεία
ναυαγός χωρίς σανίδα
που κι απόψε δε σε είδα!
Ξέρω πως δεν έχω ελπίδα
εδώ πέρα στη Χαλκίδα
οι τρελοί μείναμε λίγοι
κι ο Σκαρίμπας έχει φύγει
Η Χαλκίδα του Δ. Ζερβουδάκη λέει τα εξής:
Σαν της Χαλκίδας τα νερά αλλάζει η βούλησή σου,
τη μια σου παίρνω ένα φιλί, την άλλη η άρνησή σου.
Σαν κατεβαίνει η γέφυρα παίρνω την κατηφόρα,
σε βλέπω μ’ έναν καθαρό μου κόβεται η φόρα.
Κάποιο δειλινό μου ΄πες δεν μπορώ, μέχρι το πρωί ήμασταν μαζί,
τι αρχή κι αυτή μέσα στη σιωπή, στήνανε γιορτή καλή μου πες μου που θα βγει…
Πάρε το τρένο να με βρεις μες το Βορρά να λειώνω,
βαραίνει ο Θερμαϊκός και συ μ’ αφήνεις μόνο.
Άλλαξαν δρόμο τα νερά, αλλάζει η βούλησή σου,
μα εγώ επιμένω σαν μωρό να κοιμηθώ μαζί σου..
Βέβαια ο Νίκος Παπάζογλου κάνει αναφορά στην πόλη μας και στο «Λεμονί στην Πορτοκάλια» του Μ. Ρασούλη και της Αλαγιάννη που κυκλοφόρησε το 1984 στον δίσκο με τίτλο «Χαράτσι» που μας θυμίζει ότι:
Άλλο θα πει Χαλκιδική, μωρό μου
κι άλλο θα πει Χαλκίδα
αλλού μου έλεγες πως πας, γλυκό μου
μα εγώ αλλού σε είδα
Στο δίσκο του Χρήστου Λεοντή που κυκλοφόρησε το 1994 με γενικό τίτλο «Πυγολαμπίδες» και τις ερμηνείες των: Νένα Βενετσάνου, Λυδία Κονιόρδου, Γιώργου Μπαγίκη και Χρήστου Λεοντή συναντάμε άλλη μια «Χαλκίδα» με τη φωνή της Λυδίας Κονιόρδου.
Πάντα θυμάμαι την Χαλκίδα με βροχή
με άδεια καράβια στην μουντή την σοροκάδα
Και ο μπάρμπα-Γιάννης να χορεύει στην ακτή
ξετρελαμένος με μιαν άπιστη Ελλάδα
Και τα κορίτσια της να λάμπουν σιωπηλά
όταν σχολάν τα βραδινά τα φροντιστήρια
περνάν σαν ίσκιοι από την γέφυρα ψηλά
και χάζι τα όνειρα τους στην παλίρροια
Στο αεράκι που γλυκά αργό φυσά
Και τρεμοσβήνουν τα χαράματα τα φώτα
Ποιός είναι αυτός που μονάχος του ξαγρυπνά
Άλλοι το είπαν στοιχειό και άλλοι Σκαλώτα
Πάντα θυμάμαι την Χαλκίδα σαν λυγμό
Εκεί στο κρύο σινεμά στην γαλαρία
Ψάχνεις το όνειρο να βρεις με τον Σαρλό
Μα πάντα κόβεται στην μέση η ταινία.
Ο Νάσος Ματράκας, ο χαλκιδέος τραγουδοποιός ο οποίος αθόρυβα έχει αποδείξει πολλές φορές ότι αγαπά την πόλη του χωρίς να έχει διεκδικήσει ποτέ τίποτα, σιωπηλά και πιο ταπεινά από ότι θα έπρεπε οφείλω να ομολογήσω χωρίς να τον γνωρίζω προσωπικά και έχοντας αυτήν την αίσθηση μέσα από τα τραγούδια του, (προσωπική μου άποψη παρακολουθώντας διακριτικά την δουλεία του και με κριτήριο πάντα την καλή μουσική στην δισκογραφική δουλεία του 2008) συναντάμε τον βιωματικό Ρουφιάνο.
Κατεβαίνω στην Χαλκίδα
με τα μάτια σου πυξίδα
Πάνω κάτω τα νερά
θα σε δω καμιά φορά
Από το πρωί στη γύρα
ούζο τσίπουρο και μπύρα
δεν σε βρίσκω μα με βρίσκει
ο ρουφιάνος το ουίσκι
Περπατώ στην αγορά
στην παλιά τη γέφυρα
Κάτω στο σταθμό στα τρένα
μήπως φέρνουνε και σένα
Από το πρωί στη γύρα
ούζο τσίπουρο και μπύρα
όπου κι αν κρυφτώ με βρίσκει
ο ρουφιάνος το ουίσκι
Περπατώ στην αγορά
Στην παλιά τη γέφυρα
Κάτω στο σταθμό στα τρένα
Μήπως φέρουνε και σένα
Ελπίζω να μην μου έχει ξεφύγει κάποιο τραγούδι σε αυτήν μου την καταγραφή !
