«Kάνει ντόρο, φασαρία, γι’ αυτό τον λένε έτσι»: αυτή είναι η ανεπίσημη θέση για την ονομασία του ακρωτηρίου που λένε στους περαστικούς οι Καβοντορίτες. Και η πιο ωραία. Η άλλη, η επίσημη και πιο πιθανή βέβαια, είναι από το Cavo d’ Oro, που σημαίνει «χρυσό ακρωτήρι». Γιατί οι βυθοί του, λέει, είναι γεμάτοι χρυσά νομίσματα από τα ναυάγια που από τα αρχαία χρόνια προκαλούνται σε αυτό το δύσκολο πέρασμα. Ή λόγω των μεταλλείων που ανακάλυψαν οι Φοίνικες χρυσοθήρες θαλασσοπόροι.
Δεν είναι αβάσιμη η φήμη· το Στενό του Καφηρέα, ανάμεσα σε Εύβοια και Ανδρο, θεωρείται από τα πιο επικίνδυνα περάσματα του Αιγαίου. Με τα σύγχρονα μέσα ναυσιπλοΐας, βέβαια, κανείς δεν κινδυνεύει – απλώς το καράβι… «κουνάει». Παραδόξως, δεν υπάρχει στην περιοχή ούτε ένας Αϊ-Νικόλας. Ισως για να μην τον εκθέσουν, που ούτε αυτός, κοτζάμ άγιος, δεν μπορεί να τα βάλει με τους ανέμους.
Το Κάβο Ντόρο απέχει 60 χλμ. από την Κάρυστο. Μια γοητευτική διαδρομή έως το νοτιότερο άκρο της Εύβοιας, που δεν το λες και άκρη του κόσμου, αλλά έτσι το νιώθεις. Αμα περάσεις τον Πλατανιστό, λες και αλλάζεις κόσμο. Αλλος καιρός, άλλη αίσθηση, άλλες εικόνες. Αλλος τρόπος σκέψης. «Εμάς δεν μας πιάνει ο χάρτης», λέει η κ. Μαρία Κεφαλά από τον Αντιά. Καταμεσής της Ελλάδας και να νιώθεις έτσι, είναι κομμάτι περίεργο. Αλλά και πέρα για πέρα αληθινό. Μόλις τη δεκαετία του 1980 φώτισε, εξάλλου, το ηλεκτρικό ρεύμα τα χωριά του Καφηρέα.
Η διαδρομή ελίσσεται στα πόδια του όρους Οχη, όπου, σύμφωνα με το μύθο, έσμιξαν ο Δίας και η Ηρα. Εκεί πάνω βρίσκεται και το φημισμένο δρακόσπιτό της, ένα αλλόκοτο πανάρχαιο πέτρινο κτίσμα, πιθανότατα λατρευτικού χαρακτήρα, που συναντάται και σε άλλα μέρη της νότιας Εύβοιας. Σκεπασμένη από μια μυστηριακή ομίχλη μπορεί να είναι ακόμη και αυτή την εποχή η Οχη και γύρω της βράχια που γκρεμίζονται στη θάλασσα, ανεμογεννήτριες, αγριοκάτσικα μπολιασμένα από την αλμύρα και τα βότανα του βουνού και πότε-πότε πράσινα φαράγγια που καταλήγουν σε απίθανες παραλίες. Και μοναχικά δέντρα κάπου-κάπου, μα πάντα γερτά, για να ξέρεις από πού φυσά ο βοριάς. «Χιώτη τον λέμε!» θα σου πουν οι ντόπιοι. Είναι ο βορειοανατολικός άνεμος που έρχεται καρφί από τη Χίο και φέρνει τον… ντόρο και ενίοτε χιόνι δίπλα στη θάλασσα. Σπάνια να πετύχεις μπουνάτσα. Τη φήμη όμως τη γεννούν τα ρεύματα, τα 300 μ. βάθος, οι υποθαλάσσιοι γκρεμοί, οι δίνες…
Κόντρα στους θρύλους, οι Καβοντορίτες ρίχνουν δίχτυα σε αυτά τα νερά και περιμένουν να επιβιώσουν. «Μη φανταστείς… Πιο πολύ έξω μας κρατάει ο καιρός. Μα άμα μπεις, κάνεις δουλειά. Είναι καλός ψαρότοπος», μου λέει ο 20χρονος Δημήτρης Κουντάσης από την Αμυγδαλιά. Ασχολείται με τα πάντα. Μελίσσια, ζώα, αγροτικές εργασίες… «Αμα δεν κάνεις τα πάντα, δεν βγαίνει εδώ πέρα. Εγώ πάντως ετοιμάζομαι να φύγω». Και ό,τι κι αν του πεις, γνώμη δεν αλλάζει. Στο χωριό έχει κάνα δυο ακόμα συνομηλίκους του, τέσσερα πιτσιρίκια και δύο που έρχονται από την Πρινιά, και ανοίγει το σχολείο: τριάντα ξωμάχοι στο σύνολο. Πάλι καλά να λες, το πιο πυκνοκατοικημένο χωριό είναι. Η Ζαχαριά έμεινε ακατοίκητη, το Καψούρι θα ’χει δεν θα ’χει 2-3 άτομα. Και να φανταστείς πως στις απογραφές του 1990 η όλη επικράτεια μετρούσε 500 ψυχές. Ο ταχυδρόμος έρχεται κάθε Δευτέρα. Κάθε Σάββατο έρχεται η «ψωμού». Χωριό-χωριό και ψωμί για μία εβδομάδα. «Να ’ναι καλά η γυναίκα που έρχεται. Παλιά δεν χρειαζόταν, φτιάχναμε εμείς, μα τώρα να ανάψεις κοτζάμ ξυλόφουρνο για ένα καρβέλι;» Εχει τα δίκια της η κυρα-Γεωργία Γιαννακάρη στον Αντιά.
Χορηγοί #PameChalkida
AD SECURITY
NUMBER 1 
