Οι περισσότεροι λένε ότι ο σκύλος είναι ο πιο πιστός φίλος του ανθρώπου. Δε σε προδίδει ποτέ και παρόλο που ανήκει σε διαφορετικό είδος, πολλές φορές εκδηλώνει μια τρομερή ενσυναίσθηση. Αρκετές φορές το σκυλί μου γινόταν πιο...τρυφερό όταν έκλαιγα. Επιστημονικά έχει γίνει κάποια μελέτη η οποία αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια του κλάματος, εκκρίνουμε κάποιες τοξίνες, που το σκυλί αντιλαμβάνεται, γι' αυτό και αντιδρά έτσι αλλά...μεγάλη ιστορία. Και δεν είμαστε και επιστήμονες, οπότε δε θέλουμε να σας πάρουμε στο λαιμό μας.
Στο θέμα μας λοιπόν! Οι σκύλοι είναι αφοσιωμένα ζώα. Δε θα θελήσουν να πάνε κάπου αλλού ποτέ. Και όχι επειδή σε εσένα βρίσκουν φαγητό, νερό, χάδια και ζεστασιά. Αλλά επειδή πραγματικά σ' αγαπάνε και αν πήγαιναν οπουδήποτε αλλού θα τους έλειπες! Υπάρχουν όμως και μερικοί σκύλοι που έγραψαν ιστορία. Η αφοσίωση τους ήταν τόσο μεγάλη, που στήθηκαν αγάλματα προς τιμήν τους. Που ακόμα και σήμερα, βλέπουμε σε κάποια ταινία ή διαβάζουμε κάπου την ιστορία τους και συγκινούμαστε! Ας δούμε λοιπόν, ποια ήταν αυτά τα σκυλιά.
Ο Kostya ήταν ένα γερμανικό ποιμενικό που είχε την ατυχία να είναι ο μόνος επιζήσας σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Από εκείνη τη μέρα, το αγαπημένο σκυλί δεν άφησε ποτέ το σημείο που έγινε το τροχαίο. Εγκαταστάθηκε εκεί και περίμενε να γυρίσει η οικογένειά του. Λίγο καιρό αργότερα, οι άνθρωποι της περιοχής κινητοποιήθηκαν. Έχτισαν εκεί γύρω σπιτάκια για σκύλους και πολλοί από αυτούς ήθελαν και να τον υιοθετήσουν. Μάταια όμως. Ο Kostya δεν εγκατέλειπε το σημείο. Δυστυχώς, το 2002 βρέθηκε νεκρός στο δάσος. Η περιοχή, μαθαίνοντας τα κακά νέα, στεναχωρήθηκε και επηρεάστηκε πολύ. Έτσι, οι πολίτες, πήραν την πρωτοβουλία να εγκαταστήσουν μια πινακίδα με το ρητό "Σκύλος: Μας διδάσκει αγάπη και αφοσίωση". Το 2003, ένα χάλκινο γλυπτό που απεικόνιζε το κεφάλι του Kostya τοποθετήθηκε στο ίδιο σημείο!
Αυτή η ιστορία έχει χαρούμενο τέλος! Ο Bobbie σε ηλικία 2 ετών, χάθηκε στη πολιτεία Ιντιάνα, σε ένα οικογενειακό ταξίδι. Αυτό το μοναδικό σκυλί, πραγματοποίησε ταξίδι 4,500 χιλιομέτρων (2,800 μίλια) για να επανενωθεί με την χαμένη ανθρώπινη οικογένεια του. Ο προορισμός του ήταν στο Silverton και το ταξίδι του διήρκεσε 6 ολόκληρους μήνες! Δεν αξίζει να αναφερθεί τόσο το γεγονός, ότι ο σκυλί αυτό κατάφερε και ταξίδεψε τα 2/3 των Ηνωμένων Πολιτειών, όσο το ότι ταξίδευε σε άγνωστη επικράτεια, μέσα από τις χειμωνιάτικες κορυφές, τις πεδιάδες και τα ποτάμια. Μετά από αυτό το γεγονός, όπως ήταν λογικό το σκυλί έγινε...viral! Η τηλεόραση, οι εφημερίδες, όλοι, ασχολούνταν με αυτό. Σήμερα στο Silverton, μπορείτε να βρείτε ένα αντίγραφο του σπιτιού του Bobbie καθώς και ένα άγαλμα προς τιμήν του!
Η ιστορία λαμβάνει χώρα στο Garsdale! Ο Graham Nutall, ήταν ενεργό μέλος μιας ομάδας η οποία προσπαθούσε να εμποδίσει το κλείσιμο του σιδηροδρομικού σταθμού της περιοχής. Ο πιστός του σκύλος, ήταν πάντα στο πλάι του στις διαμαρτυρίες! Κάποια στιγμή, ο Graham, πήγε τον συνηθισμένο του περίπατο στο βουνό και δε ξανά γύρισε ποτέ. Μετά από μια εβδομάδα απουσίας του, οι άνθρωποι της περιοχής ξεκίνησαν να ανησυχούν και να τον ψάχνουν. Δεν μπορούσαν να βρουν όμως το πτώμα του πουθενά. Έπρεπε να περάσουν 11 ολόκληρες μέρες για να βρουν τον Graham νεκρό στο δάσος και το πιστό του σκυλί στο πλάι του να τον...προσέχει! Ο 14χρονος Ruswarp, πέθανε αμέσως μόλις βρήκαν το πτώμα του Graham. Σήμερα έχει στηθεί γλυπτό στην εισοδο του σιδηροδρομικού σταθμόυ της περιοχής. Το σκυλί, είναι τοποθετημένο στην είσοδο του σταθμού συμβολικά! Εμποδίζει τον οποιονδήποτε, να προχωρήσει στο κλείσιμό του.
Η ιστορία αρχίζει με τον Shivaji, τον ισχυρό ιδρυτή της αυτοκρατορίας Maratha της Ινδίας και έναν από τους πιο αγαπημένους βασιλιάδες. Από την πλευρά του, είχε Waghya, το πιστό σκυλί του. Η ιστορία λέει, ότι το 1680 μετά τον θάνατο του Shivaji, το σκυλάκι, συγκλονιστικέ τόσο πολύ από τον χαμό του, που πήδηξε και αυτοκτόνησε. Σήμερα, ακόμα και μετά από μια ισχυρή κοινωνική αναταραχή, που ξέσπασε στη περιοχή, το άγαλμα του σκυλιού βρίσκεται απείραχτο στο βάθρο του, διπλά στον τάφο του Shivaji!
Ο Dżok, ήταν ένα ημίαιμο μαλλιαρό σκυλάκι, που έχει μείνει στην ιστορία της Πολωνίας σαν το πιο αφοσιωμένο. Ο ιδιοκτήτης του, που ήταν οδηγός σε δρόμο της Κρακοβίας, υπέστη καρδιακή προσβολή και πέθανε. Ο Dżok έμεινε πίσω και περίμενε την επιστροφή του ιδιοκτήτη του για ένα χρόνο. Μια ηλικιωμένη κυρία της περιοχής, βοήθησε τον Dżok και λίγο καιρό αργότερα, ο Dżok αποφάσισε να μετακομίσει μαζί της. Εκεί βρήκε ξανά μια ζωή γεμάτη αγάπη και φροντίδα. Δυστυχώς, η ηλικιωμένη γυναικά, πέθανε και αυτή και ο Dżok κατέληξε σε ένα άσυλο σκύλων. Κατάφερε να διαφύγει, αλλά στον δρόμο, σκοτώθηκε από τραίνο. Ένας τοπικός γλύπτης, με την υποστήριξη του λαού, δημιούργησε ένα όμορφο μνημείο γι 'αυτόν και τον ανάστησε στην Κρακοβία και συγκεκριμένα, κοντά στο κάστρο Wawel.
Η πόλη Beddgelert έχει έναν τάφο και ένα άγαλμα για το Gelert, το πιο διάσημο πιστό σκυλί τους. Η ιστορία, όπως γράφεται στην ταφόπλακα, αναφέρει τα εξής:
"Τον 13ο αιώνα ο Llewelyn, πρίγκιπας της Βόρειας Ουαλίας, είχε ένα παλάτι στο Beddgelert. Μια μέρα πήγε στο κυνήγι χωρίς τον Gelert, «Ο πιστός κυνηγός», ο οποίος ποτέ δεν απουσίαζε. Μετά την επιστροφή του Llewelyn, ο τρομαγμένος, χτενισμένος και λερωμένος με αίμα σκύλος, έτρεξε με χαρά για να συναντήσει τον κύριό του. Ο πρίγκιπας ανησύχησε και βιαστικά κίνησε για να βρει τον γιο του. Έτσι, είδε το παιδικό κρεβάτι άδειο, τα κλινοσκεπάσματα και το πάτωμα καλυμμένο με αίμα. Ο ξέφρενος πατέρας βύθισε το σπαθί του στον Gelert, νομίζοντας ότι σκότωσε τον κληρονόμο του. Η φωνή του σκύλου απάντησε με την κραυγή ενός παιδιού. Ο Llewelyn έψαξε και ανακάλυψε το αγόρι του χωρίς τραυματισμούς, αλλά κοντά του, βρισκόταν το σώμα ενός ισχυρού λύκου που είχε σκοτώσει ο Gelert. Ο πρίγκιπας γεμάτος τύψεις λέγεται ότι δεν χαμογέλασε ποτέ ξανά. Έθαψε, τον Γκέλερ εδώ ».
Ο Bobby, είναι το πιο αγαπημένο και αφοσιωμένο σκυλί για τον λαό της Σκωτίας! Ήταν ένα σκυλάκι, το οποίο άνηκε στον John Gray, έναν νυχτοφύλακα. Μετά τον θάνατο του ο John Gray, θάφτηκε, στο Greyfriars Kirkyard. Ο σκύλος παρέμεινε "φρουρός" για 14 χρόνια πάνω από τον τάφο του κυρίου του μέχρι τον θάνατό του. Σήμερα, υπάρχει ένα άγαλμα προς τιμήν του στην είσοδο του Kirkyard!
Την ιστορία του Hachiko την ξέρουμε όλοι λίγο ή πολύ. Πρόκειται για ένα Golden Akita, το οποίο περίμενε κάθε μέρα τον ιδιοκτήτη του στο σιδηροδρομικό σταθμό της περιοχής να γυρίσει από την δουλειά. Αυτή η ρουτίνα, διήρκεσε για περίπου 2 χρόνια, μέχρι που ο ιδιοκτήτης του δεν γύρισε ποτέ. Δούλευε σαν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, στο τμήμα γεωργίας, και έπαθε εγκεφαλική αιμορραγία, την ώρα του μαθήματος. Ο Hachiko όμως, συνέχιζε να περιμένει τον ιδιοκτήτη του για 10 χρόνια, στο ίδιο σημείο και την ίδια ώρα. Ο Hachiko, έχει μείνει στην ιστορία, όχι μόνο από το άγαλμα που στήθηκε προς τιμήν του αλλά και από την γνωστή ταινία Hachi: A Dog’s Tale!
Εκτός από το γνωστό σε όλους άγαλμα του σκύλου, στον σιδηροδρομικό σταθμό, Shibuya στην Ιαπωνία, τον Μάρτιο του 2015, δημιουργήθηκε ακόμη ένα άγαλμα. Το πρόσφατο αυτό δημιούργημα απεικονίζει τον Hachiko, να επανενώνεται ευτυχώς με τον ιδιοκτήτη του και πάλι. Είναι ένα χάλκινο άγαλμα και τοποθετήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, με αφορμή την επέτειο 80 χρόνων από τον θάνατο του πολυαγαπημένου σκύλου.
Το άγαλμα του Hatchiko στον σιδηροδρομικό σταθμό Shibuya.
Το άγαλμα που στήθηκε προς τιμήν του στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο!
Ήταν κάποτε ένας ηλικιωμένος άνθρωπος ο οποίος είχε ως πιστό του σύντροφο τον Canelo! Πήγαινε παντού μαζί του! Ένα από τα σημαντικότερα σημεία που τον συνόδευε ο Canelo, ήταν το νοσοκομείο. Ο ηλικιωμένος άντρας, έπασχε από νεφρική ανεπάρκεια και ο Canelo, τον περίμενε πάντα, στην είσοδο του νοσοκομείου μέχρι να τελειώσει με τις ιατρικές διαδικασίες. Μια μέρα, κατά τη διάρκεια της αιμοκάθαρσης, ο ιδιοκτήτης του, έφυγε από την ζωή, εξαιτίας επιπλοκών. Ο Canelo όμως, συνέχιζε να περιμένει τον ιδιοκτήτη του στην είσοδο του νοσοκομείου. Τον περίμενε ακριβώς στο ίδιο σημείο για τουλάχιστον 15 χρόνια. Κάποια στιγμή, ο Canelo, σκοτώθηκε από αυτοκίνητο. Ο κόσμος της Ισπανίας αγάπησε τόσο πολύ αυτό το σκυλί, που δεν έστησε απλά ένα άγαλμα στη μνήμη του. Έδωσε το όνομά του σε ολόκληρο δρόμο!
Ήταν το 1943 στη μέση του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Ενώ επέστρεφε σπίτι, ένας άνθρωπος που ονομάζεται Carlo Soriani είδε ένα τραυματισμένο κουτάβι στο δρόμο και αποφάσισε να τον υιοθετήσει. Ο σκύλος, ευγνώμων για την καλοσύνη του ιδιοκτήτη του, άρχισε να τον συνοδεύει στη στάση του λεωφορείου, όπου ο Carlo έπαιρνε το πρωινό λεωφορείο για εργασία και περίμενε μέχρι το βράδυ, όταν επέστρεψε συνήθως. Για μια διετία, ζούσαν με αυτή τη γλυκιά ρουτίνα. Στις 30 Δεκεμβρίου 1943, οι σύμμαχοι βομβάρδισαν το εργοστάσιο όπου εργαζόταν ο Carlo Soriani και δυστυχώς πέθανε. Το απόγευμα και για τα επόμενα 14 χρόνια ο Fido, περίμενε στη στάση του λεωφορείου τον πιστό του φίλο Carlo, αλλά αυτός δεν γύριζε ποτέ.
Στα λατινικά, η λέξη fido σημαίνει "εμπιστεύομαι". Πιο ταιριαστό ρήμα από αυτή την λέξη δεν υπάρχει για τα σκυλιά. Μας εμπιστεύονται, μας δίνονται ολοκληρωτικά και μας προσέχουν. Ας κάνουμε και εμείς το ίδιο.
