Μας έχει πιάσει μια νοσταλγία είναι η αλήθεια εδώ στο Off μιας και το καλοκαίρι την κάνει σιγά – σιγά. Σε μια από τις πολλές κουβέντες μας στο γραφείο, είπαμε για τα καλοκαίρια μας την δεκαετία του 90′ που ήμασταν παιδιά.
Είπαμε να τα γράψουμε μήπως σας κάνουμε και εσάς να θυμηθείτε και να αναπολείτε τα καλοκαίρια σας στην πόλη μας.
Τα καλοκαίρια που θυμάται η Κωνσταντίνα Πασσαλή
Παιδικά καλοκαίρια! Τα δικά μου μυρίζουν τηγανιτές πατάτες της γιαγιάς και κεφτεδάκια… Μιαμ! Πάντα τα καλοκαίρια μου τα περνούσα με τα αγαπημένα μου πρώτα ξαδέρφια. Είτε έρχονταν εκείνοι στα Ψαχνά και κοιμόμασταν όλοι μαζί στο σπίτι της γιαγιάς, είτε πήγαινα εγώ μαζί με την αδερφή μου στο σπίτι τους στη Χαλκίδα.
Στην πρώτη περίπτωση, η μέρα μας ξεκινούσε πάντα με παιχνίδι στη γειτονιά. Κάναμε «εξερεύνηση». Βρίσκαμε παλιά σπίτια-αποθήκες και ψάχναμε αντικείμενα που βρίσκονταν εκεί μέσα- σας πληροφορώ ότι όντως κάποια στιγμή είχαμε ξεθάψει πραγματικά κειμήλια, όπως ένα σίδερο που λειτουργούσε με κάρβουνο! Αμέσως μετά πηγαίναμε για (πολύ) φαγητό στη γιαγιά, η οποία μας περίμενε πως και πως. Αν δεν αδειάζαμε το πιάτο φυσικά έβαζε τις φωνές, αλλά πάντα υπήρχε καρπούζι ή παγωτό για το… μετά!
Στη δεύτερη περίπτωση, οι μίνι-διακοπές ήταν στη Χαλκίδα, και ήταν ΟΥΑΟΥ! Τρελαινόμασταν με την αδερφή μου να μένουμε στη θεία μας γιατί όλα μας φαίνονταν τέλεια. Το πρωινό μας ξεκινούσε με μπάνιο στο Λευκαντί και ατέλειωτες βουτιές και η μέρα συνεχιζόταν στο σπίτι, όπου εκεί κι αν δεν σταματούσε το παιχνίδι. Φτιάχναμε αυτοσχέδια σπιτάκια στον κήπο από κούτες και σεντόνια, παίζαμε «φίλες» και «σχολείο» και ξεχνούσαμε να πάμε για ύπνο.
Υπέροχα καλοκαίρια! Ξέγνοιαστα χρόνια, τέλειες αναμνήσεις! Μακάρι να γύριζε έστω και για λίγο ο χρόνος πίσω…
Τα καλοκαίρια που θυμάται ο Κύριος Κάπα
Λοιπόν τα καλοκαίρια μου ξεκινούσαν απευθείας με τις γυμναστικές επιδείξεις! Ναι πιτσιρίκο, είμαι τόσο μεγάλος που στο τέλος της σχολικής χρονιάς κάναμε γυμναστικές επιδείξεις που γίνονταν συνήθως τη προτελευταία μέρα του σχολείου το απόγευμα!
Μετά από αυτό άρχιζε επίσημα το καλοκαίρι! Ω ρε φίλε ακόμα θυμάμαι που κάθε πρωί μου έφερνε ο παππούς μου τυρόπιτα και Μίλκο από το φούρνο της γειτονιάς. Μόλις τελείωναν τα cartoon περνάμε τους δρόμους, τα πρωινά συνήθως σε κάποια αυλή για κάνα επιτραπέζιο (ήμασταν μόνο αγόρια στη γειτονιά, οπότε αυτό ήταν τέλειο γιατί δεν αναγκαζόμασταν να ρίξουμε νερό στο κρασί μας και παίζαμε μόνιμα Θρύλο του Ζαγκόρ), μεσημεράκι σε κάποιο σπίτι της γειτονιάς για φαΐ και άραγμα σε μπαλκόνι και από της 5 το απόγευμα μπάλα μέσα στο ΠΙΚΠΑ μέχρι να βραδιάσει για να αρχίσουμε το κρυφτό!
Τα καλοκαίρια μου μύριζαν βρεγμένο δρόμο από τις νερόμπομπες που γεμίζαμε, λαστιχίλα από τις κολιές που κάναμε με τα ποδήλατα και Betadine!
Τα καλοκαίρια που θυμάται η Χριστίνα Τσολάκου
Δεν υπάρχουν καλύτερες αναμνήσεις από τα καλοκαίρια όσο είσαι παιδί! 3 μήνες είσαι αραχτός και το μόνο που σε νοιάζει είναι πόσα μπάνια θα κάνεις και πόσα παγωτά θα φας!
Έχω λοιπόν τις καλύτερες αναμνήσεις από τα καλοκαίρια μου ως παιδί, γιατί όπως και να το κάνουμε τα καλοκαίρια των 90’s ήταν αλλιώς….
Η γειτονιά μου ήταν στο κέντρο της πόλης και δυο βήματα από την παραλία, οπότε θυμάμαι ατέλειωτες βόλτες με το ποδήλατο σε όλη την παραλία!
Τα πρωϊνά πήγαινα θάλασσα στα Αστέρια, πάντα με τη γιαγιά μου και τις φίλες της! Την παίδευα λίγο, αλλά μου έκανε όλα τα χατίρια και με άφηνε να κάτσω λίγο παραπάνω μέσα στο νερό!
Το στέκι που «αράζαμε», ήταν η πλατεία στο Τζαμί, κι εκεί κάναμε φίλους και από άλλες γειτονιές , παίζαμε και συζητούσαμε μέχρι να βγουν οι μαμάδες στα μπαλκόνια και να μας φωνάξουν να μαζευτούμε σπίτια!
Μετρούσαμε τα κέρματα που είχαμε στις τσέπες μας και πηγαίναμε για σουβλάκια στον «Σιμιτζή» στην παλιά γέφυρα και για παγωτό μηχανής στο «Ταρτούφο»!
Όταν θέλαμε λίγη δράση μπαίναμε σε ένα παλιό εγκαταλειμένο σπίτι στα στενά της Αγίας Παρασκευής και ψάχναμε για φαντάσματα!
Ήταν καλοκαίρια γεμάτα ξεγνοιασιά και ανεμελιά, σε μια Χαλκίδα διαφορετική, ήσυχη και ασφαλή!
Αν και μπορεί να μεγάλωσα…λίγο, προσπαθώ τα καλοκαίρια να ζω και να απολαμβάνω τις στιγμές όπως όταν ήμουν παιδί! Δεν είναι εύκολο, αλλά το καλοκαίρι μας θέλει όλους λίγο παιδιά!
Τα καλοκαίρια που θυμάται ο Βασίλης Ντέμης
Πολύ διαφορετικά καλοκαίρια με αυτά του σήμερα. Χωρίς social και όλη μέρα έξω. Όλη μέρα στον δρόμο να παίζουμε κρυφτό και μπάλα.
Πόδια μαύρα από το χώμα, και εννοείται πόδια και χέρια σκισμένα από της τούμπες στους δρόμους και στις αλάνες.
Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι τα μπάνια στην παραλία Μανίκα, που είναι δίπλα από το Λευκαντί. Κάθε Σαββατοκύριακο πηγαίναμε με τον πατέρα μου με τα ποδήλατά μας. Μου άρεσε πολύ όλη η διαδρομή, πολλές φορές κάναμε και κόντρες μέχρι να φτάσουμε στην παραλία. Περίμενα τα Σαββατοκύριακα πως και πως για τον συγκεκριμένο λόγο. Ένα πράγμα μου έρχεται στο μυαλό όταν μιλάω για τα καλοκαίρια μου την δεκαετία της δεκαετίας του 90′.. το ότι ήμουν έξω και απολάμβανα τα παιχνίδια με τους φίλους μου.
Μπορείτε και εσείς να κάνετε comment τι θυμάστε από τα δικά σας καλοκαίρια των 90s…
Φωτογραφία: Βασίλης Ανδρέου
