Όλοι όσοι μένουν στην Χαλκίδα έχουν σαν όνειρο της ζωής τους κάποια στιγμή να φύγουν από εδώ.
Κακά τα ψέματα δεν τους αδικώ. Στην Χαλκίδα δεν υπάρχουν πολλές δουλειές, δεν υπάρχει αυτό που λέμε “κοσμική ζωή” και λίγο ή πολύ, σε όποια πόλη της χώρας κι αν πας – μικρή ή μεγάλη – οι νέοι της θέλουν να φύγουν από εκεί που μένουν και να πάνε κάπου αλλού.
Ορισμένοι είχαν την τύχη να βιώσουν αυτή την εμπειρία. Σπουδές σε κάποια άλλη πόλη, κάποια δουλειά που τους ανάγκασε να φύγουν από την Χαλκίδα, ένας ερωτάς που τους έκανε ερωτικούς μετανάστες.
Κατάφεραν να ζήσουν άλλες εμπειρίες, να δουν άλλες εικόνες, να συναναστραφούν με άλλους ανθρώπους.
Οι φοιτητές, έμαθαν τι θα πει να “παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου” . Έμαθαν πως είναι η ανεξαρτησία. Τα θετικά και τα αρνητικά της.
Μετά από ένα χρονικό διάστημα όμως, όλοι οι αυτοί οι άνθρωποι κάποια στιγμή μέσα στη μέρα ένιωσαν να νοσταλγούν την Χαλκίδα.
Τη θάλασσά της, τα άλση της, τα Καλοκαίρια και τους Χειμώνες της. Βλέπετε, όσο κι αν έχεις μπουχτίσει από οποιαδήποτε κατάσταση, σίγουρα έχεις πολλά θετικά να θυμάσαι όταν φεύγεις από αυτήν.

Φωτογραφία: Βασίλης Αθανασίου
Όταν περνάει δε και ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, μένουν μόνο τα θετικά. Και καταλήγεις κάποια μοναχικά ήρεμα και όμορφα βράδια να ακούς το τραγούδι του Μανώλη Λιδάκη και να ταυτίζεσαι. Κάθε στίχος του σε αγγίζει.
Και κάπως έτσι, καταλήγεις τις περισσότερες φορές να βάζεις λίγα ρούχα στην βαλίτσα και να γυρίζεις πίσω στη Παλιά Γέφυρα. Πίσω στους δικούς σου ανθρώπους. Πίσω στη Παραλία της Χαλκίδος και στα μπάνια των Αλυκών.
Πίσω στους ήσυχους μεσημεριανούς καφέδες σε κάποια καφετέρια της πόλης και στην μεγάλη ουρά που σε περιμένει στο Code Club κάθε Παραμονή κάποιας μεγάλης Γιορτής. Πίσω στο Θαλασσινό Καρναβάλι και στο καμάρι που όλοι νιώθουμε επειδή σε αυτό πρωτοτυπήσαμε.
Πίσω στις μελαγχολικές Δευτέρες που δεν μπορείς να βρεις με τίποτα τι να κάνεις με την παρέα σου. Πίσω στα ξέφρενα Σάββατα που είσαι αποφασισμένος να γυρίσεις σπίτι σου τα ξημερώματα.

Φωτογραφία: Ειρήνη Τσίβη
Όπου κι αν πήγα, πάντα εδώ γύριζα. Όχι επειδή γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ, αλλά επειδή εν τέλει πατρίδα σου είναι οι παιδικές σου αναμνήσεις.
Φωτογραφία εξωφύλλου: Δημήτρης Διαμαντόπουλος