Το σχολικό έτος ξεκίνησε και πολλοί μαθητές, είναι έτοιμοι να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό στα μαθήματα! Άλλοι πάλι, ανυπομονούν ήδη να έρθουν οι διακοπές των Χριστουγέννων!
Στον Οξύλιθο κεντρικής Ευβοίας, οι μαθητές είναι…ξεχωριστοί! Κατάφεραν, το Καλοκαίρι του 2019 να γράψουν μονοί τους ένα βιβλίο, που μιλάει για την ιστορία του Οξύλιθου!
Οι μαθητές, κλήθηκαν να γίνουν μικροί…ρεπόρτερς και να συγκεντρώσουν το υλικό μόνοι τους! «Οι ρίζες μας – ιστορία και παράδοση του Οξυλίθου» , είναι ο τίτλος του βιβλίου και μας φέρνει σε επαφή με μια παλιά -άγνωστη σε πολλούς- Ελλάδα!
Εξαιτίας αυτής της πολύ όμορφης πρωτοβουλίας, δέχθηκαν πρόσκληση από το 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Τοπικής Ιστορίας και Εκπαίδευσης με θέμα «Τοπική Ιστορία και Εκπαίδευση: Αναπτύσσοντας μια οργανική και αποτελεσματική σχέση μεταξύ τους», που θα πραγματοποιηθεί στη Λαμία από τις 22 ως τις 24 Νοεμβρίου.
Η δασκάλα τους Ευαγγελία Βελισσαρίου δηλώνει:
«Πριν δύο χρόνια ξεκινήσαμε ένα πρόγραμμα με τίτλο “Οι ρίζες μας” με μαθητές της Γ΄ και Δ΄ τάξης του δημοτικού. Σκοπός του προγράμματος ήταν να γνωρίσουν οι μαθητές την Ιστορία και την παράδοση του τόπου μας.
Τα παιδιά χωρίστηκαν σε ομάδες» μου είπε «και τους ανέθετα ένα θέμα την εβδομάδα. Ο αρχηγός της ομάδας (ο οποίος εναλλασσόταν) συντόνιζε τα υπόλοιπα μέλη για τον τόπο και την ώρα συνάντησης. Έρχονταν σε επαφή με παππούδες, γιαγιάδες, έγραφαν ιστορίες, επέλεγαν σχετικές εικόνες-κειμήλια.
Έβγαζαν και φωτογραφίες από σημεία ή μνημεία του χωριού, τις όποιες σκάναραν στη συνέχεια για να τις παρουσιάσουν στους υπολογιστές. Μαζί γυρίζαμε στο χωριό εντοπίζοντας σημεία ενδιαφέροντος. Η κάθε ομάδα παρουσίαζε την εργασία της στις άλλες ομάδες. Έτσι συμπλήρωναν και διόρθωναν.
Πηγή: Inside Story
Επιπλέον καλέσαμε ηλικιωμένους στο σχολείο μας, για να μας πουν ιστορίες, να τραγουδήσουν και να χορέψουν παραδοσιακά τραγούδια και χορούς. Τα παιδιά έφερναν επίσης αντικείμενα που χρησιμοποιούσαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους και τα παρουσίαζαν στους συμμαθητές τους καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς.
Δεν σταματήσαμε όμως σε αυτά», τονίζει με καμάρι η κυρία Βελισσαρίου. «Με τη βοήθεια ενός drone κινηματογραφήσαμε το χωριό από ψηλά και τα παιδιά μάς ξενάγησαν με τις φωνές τους στον τόπο καταγωγής τους. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ολοκληρωμένο ντοκιμαντέρ που τίποτα δεν έχει να ζηλέψει από εκείνα που πραγματοποιούνται από επαγγελματίες. “
Μια συγκινητική στιγμή, είναι όταν η γιαγιά ενός μαθητή, που έλαβε μέρος σε αυτό το εγχείρημα εξιστόρησε τις δυσάρεστες εμπειρίες του από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο!
Συγκεκριμένα δήλωσε:
«Ήμουν 11 χρονών όταν έγινε ο πόλεμος. Η μάνα μου με είχε δώσει σε μια θεία μου για να κάνω δουλειές και να μου δίνει ένα κομμάτι ψωμί για να μην πεθάνω από την πείνα. Εγώ όταν μου έδινε το ψωμί δεν το έτρωγα. Το φύλαγα να το πάω σπίτι στα αδέλφια μου. Μου έδιναν 6-7 γίδες να πάω να βοσκήσω. Από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Από τη Ποταμιά στις Λάτσες με τα πόδια και ξυπόλυτη […] Η θεία μου μού είχε δώσει το άλογο και πήγαινα στην παραλία πέρα, κάτω στο Σουτσίνι, φόρτωνα πέτρες και τις πήγαινα στο λιμάνι και τις ξεφόρτωνα για να φτιάξουν οι Ιταλοί πολυβολείο.
Κάποια μέρα, την περίοδο της κατοχής, η μάνα μου με είχε στείλει να βρω λίγο ψωμί σε ένα σπίτι κάπου εκεί στη Πλατάνα. Πριν μπω στο σπίτι, ακούω τις σειρήνες. Τρόμαξα πολύ. Πάω στο ποτάμι, βρίσκω ένα μέρος λίγο προφυλαγμένο και κρύβομαι. Από πάνω να πετάνε τα αεροπλάνα και οι οβίδες να περνάνε και να σκάνε μπροστά από τα πόδια μου.
Πηγή: Inside Story
Πέρασε αρκετή ώρα. Ούτε που θυμάμαι πόση και ακούω ξαφνικά μια λέξη: “Λήξις”. “Πάει τέλειωσε κι αυτό” λέω. Βγήκα. Ο φόβος μού είχε κόψει τα πόδια. Με τον θάνατο στη ψυχή ανέβηκα στη Ποταμιά. Είχα φτάσει στο σπίτι μου. Για ψωμί βέβαια ούτε λόγος.
Πηγαίναμε στον Οκτονιάτικο κάμπο για χόρτα. Τα βράζαμε και τα τρώγαμε σκέτα. Δεν είχαμε ούτε λάδι ούτε αλάτι. Καμία φορά βάζαμε άρμη από τις ελιές που είχαμε στο κιούπι. Από την έλλειψη του λαδιού πρηζόμασταν. Θυμάμαι τον αδελφό μου που είχε πρηστεί. Τούμπανο είχε γίνει! Τον παίρνει η μάνα μου, ευτυχώς, στη Πλατάνα. Εκεί ήταν γιατρός ο Ανδρέου. Πήρε ο γιατρός μια σύριγγα και του τράβαγε τα υγρά.
Και ψωμί φτιάναμε με το σκουπόχορτο, με τα βελανίδια και τα χαρούπια. Ευτυχώς ο αδελφός μου ταξίδευε με το καΐκι και μας είχε φέρει χαρούπια που τα αλέθαμε και τα κάναμε αλεύρι. Τα ανακατεύαμε με νερό και τα ψήναμε κάτω από μία πέτρα.”
Το συγκεκριμένο σχολείο, παλιότερα έχει ξανά δώσει το…σωστό παράδειγμα, στα υπόλοιπα σχολεία της Ευβοίας αλλά και της Ελλάδος, συνολικότερα. Συγκεκριμένα, είχε καταφέρει να πείσει τους συντοπίτες του Οξύλιθου, να πιέσουν τους αρμόδιους, για να ξανά ξεκινήσουν οι ανασκαφές στο Βιγλατούρι.
Πηγή: Inside Story
Ένας αρχαιολογικός χώρος στους πρόποδες του χωριού τους, όπου ανακαλύφθηκαν τα ίχνη της αρχαίας Κύμης. Οι ανασκαφές δυστυχώς, είχαν σταματήσει το 1994 λόγω έλλειψης πόρων και χρηματοδότησης από το υπουργείο Πολιτισμού.
Η δασκάλα “κλείνει” λέγοντας:
«Είμαι μια απλή δασκάλα που στοχεύει οι μαθητές της να αποκτήσουν πρωτίστως παιδεία και συνείδηση. Τα θεωρώ καθοριστικής σημασίας χωρίς να παραβλέπω την αναγκαιότητα των διδακτικών αντικείμενων“
