άποψη

Τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία!

Ζώντας σε μια χώρα όπου η οικονομική κρίση έχει αφήσει τα σημάδια της ξέρεις πολύ καλά πως είναι να ζεις χωρίς χρήματα.

Ζούμε σε μια εποχή και σε μια χώρα, που η εργατικότητα δεν είναι αυτή που σε κάνει να έχεις τα πιο πολλά, αλλά το πόσο έτοιμος είσαι να…πατήσεις επί πτωμάτων.

Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Το μόνο σίγουρο είναι, ότι τα χρήματα δεν φέρνουν απαραίτητα την ευτυχία. Ο Ωνάσης, μπορεί να ήταν ο πιο πλούσιος Έλληνας αλλά μέχρι και σήμερα η οικογένειά του, δεν είναι και η πιο ευτυχισμένη του κόσμου.

Υπάρχουν από την άλλη άνθρωποι, που ενώ βγάζουν τα απαραίτητα, είναι χαρούμενοι και ζουν την ζωή τους όπως θα ήθελαν.

Γιατί; Γιατί υπάρχουν αυτοί που βγάζουν αρκετά και απλά τα…μαζεύουν και τα καμαρώνουν κι υπάρχουν κι εκείνοι που όσα βγάζουν τα χαλούν για τις υποχρεώσεις, αλλά και για να περνούν οι ίδιοι και οι δικοί τους άνθρωποι καλά.

Αν βγάζεις χρήματα και αποφασίζεις να κεράσεις έναν φίλο ή το άλλο σου μισό, αποταμιεύεις για να κάνεις κάποιο όνειρο σου πραγματικότητα και δεν χρωστάς ποτέ και σε κανέναν, τότε σίγουρα είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, ασχέτως αν βγάζεις 1000 ή 500 ευρώ τον μήνα.

Όπως και να ‘χει δεν πρέπει να ξεχνάς να διεκδικείς αυτά που σου αναλογούν στις δουλειές σου. Το ένα φίλες και φίλοι, δεν αναιρεί το άλλο.

Ακολουθήστε το OFF Magazine στο Instagram

Προσέχουμε που λέμε τα “σ’ αγαπώ” μας, παιδιά!

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι περίπλοκες. Ειδικά αν διανύεις την ηλικία που διανύω και ‘γω – μεταξύ 20 και 25- πολλές φορές “μπλέκεις” με τους λάθος ανθρώπους, την λάθος στιγμή.

Παρόλα αυτά, υπάρχει ένα συναίσθημα το οποίο δεν επηρεάζεται από ηλικίες και timing. Η αγάπη.

Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα απόλυτο. Βαθύ. Με ουσία.

Υπάρχουν άνθρωποι που λένε εύκολα “σ’ αγαπάω” . Όχι απαραίτητα επειδή έχουν πονηρό σκοπό, αλλά επειδή παρασύρονται από τον ενθουσιασμό της στιγμής.

Παρόλα αυτά η αγάπη, δεν είναι κάτι που σου “φεύγει” . Ανεξάρτητα από το πως έρχονται τα πράγματα σε μια σχέση, η αγάπη παραμένει εκεί.

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πληγωθεί πολύ από πρώην σχέσεις τους, αλλά περνώντας τα χρόνια ακόμη λένε ότι νοιάζονται και αγαπούν τον πρώην τους.

Ότι δεν θέλουν να πάθει κάτι κακό κι αν πάθαινε οτιδήποτε, θα προσπαθούσαν όσο μπορούσαν να είναι δίπλα του.

Αυτό είναι η αγάπη.

Αγάπη δεν είναι τα εφήμερα φιλιά και ο ενθουσιασμός που κρατάει μόνο για μερικούς μήνες.

Δεν αγάπησες τον άλλον, όταν σταμάτησε να σε ενδιαφέρει μετά τον χωρισμό σας. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά αυτές επιβεβαιώνουν μόνο τον κανόνα.

Προσέχουμε που λέμε τα “σ’ αγαπώ” μας παιδιά. Είναι ορισμένοι εκεί έξω, που τα πιστεύουν!

Ο λόγος που το Καφέ της Χαράς πηγαίνει τόσο καλά!

Στην αρχή της φετινής τηλεοπτικής season είχα αναφερθεί στις σειρές που θα παρακολουθήσουμε φέτος στους τηλεοπτικούς μας δέκτες αναφερόμενη στο “Έρωτας Μετά” , στις “Άγριες Μέλισσες” , στο “Λόγος Τιμής: 20 χρόνια αργότερα” και στην “Πολυκατοικία” .

Δυο πρώτο εμφανιζόμενες, μια συνέχεια και ένα remake που ορισμένα αγαπήθηκαν και ορισμένα δεν αγαπήθηκαν καθόλου από τον κόσμο!

Το “Λόγος Τιμής: 20 χρόνια μετά” ενώ είχε αγαπηθεί πολύ στο παρελθόν και το κανάλι του ΣΚΑΙ επένδυσε πολλά στην προώθησή του, όταν αποφάσισε να το επαναφέρει στις τηλεοπτικές μας οθόνες, δεν είχε τα αποτελέσματα που πίστευαν.

Ο κόσμος, φαίνεται πως δεν θέλει να βλέπει…ξανά ζεσταμένα φαγητά. Προτιμά πρωτότυπες, καινούριες παραγωγές!

Στο Καφέ της Χαράς όμως, βλέπουμε πως αυτό δε συμβαίνει. 14 χρόνια μετά το τελευταίο επεισόδιο, έκανε πρεμιέρα πριν μερικές μέρες και η τηλεθέαση εκτοξεύθηκε ακόμη και στην επανάληψη του πρώτου επεισοδίου!

Στην αρχή πίστεψα, ότι ίσως το συμπέρασμά μου περί ξανά ζεσταμένου φαγητού, να μην ήταν και τόσο σωστό. Όμως θυμήθηκα, ότι σε αντίθεση με το “Λόγος Τιμής: 20 χρόνια μετά” το Καφέ της Χαράς, δεν είχε κλείσει ποτέ τον κύκλο του.

Η Χαρά Χάσκα, αποφάσισε να φύγει από το χωριό και ο Περίανδρος έμεινε θλιμμένος να ελπίζει ότι θα γυρίσουν. Δεν ήταν happy end και σίγουρα άφησε πολλά ερωτηματικά στους τηλεθεατές.

Ακόμη και 14 χρόνια μετά λοιπόν, όσοι αγαπούσαν τότε τη σειρά ελπίζουν σήμερα σε ένα ευτυχισμένο τέλος! Οπότε ουσιαστικά το Καφέ της Χαράς έχει να μας δώσει ακόμη μερικά πράγματα.

Σοφή η επιλογή του Χάρη Ρώμα να δημιουργήσει μόνο λίγα επεισόδια. Δεν είναι δύσκολο μια άκρως αγαπημένη σειρά να κάνει “κοιλιά” και φαίνεται πως ο σεναριογράφος και ηθοποιός, το γνωρίζει πολύ καλά αυτό!

Το πρώτο επεισόδιο με άφησε ευχαριστημένη. Όμορφο και ανανεωμένο σκηνικό και χαρακτήρες που τους βρήκαμε ακριβώς όπως τους αφήσαμε.

Αυτό που με ξένισε λίγο, ήταν οι…άκυρες αναφορές στη ζωή άλλων πρωταγωνιστών, για να λυθούν γρήγορα – γρήγορα οι απορίες των τηλεθεατών. Μου έδιναν την αίσθηση ότι δεν έδεναν πολύ σωστά με τη χρονική στιγμή που αποφάσισαν να τα εντάξουν στο σενάριο, κάνοντας την συζήτηση να φαντάζει λιγότερο ρεαλιστική.

Όπως και να ‘χει, μπορεί να είναι παρατήρηση μιας…τελειομανούς και μέχρι εκεί!

Καλή επιτυχία στο Καφέ της Χαράς κι ελπίζουμε να συνεχίσει τα υψηλά νούμερα τηλεθέασης!

Μήπως την αδικούμε λίγο τη Χαλκίδα;

Έχει αναφερθεί και σε παλαιότερα άρθρα, ότι αν μένεις όλη σου την ζωή σε ένα μέρος, από ένα σημείο και μετά χάνει την μαγεία και την μοναδικότητα του.

Πράγματα που για τους τουρίστες είναι αξιοσημείωτα, για σένα είναι μια απλή ρουτίνα, που δεν έχει καμία επίδραση στην διάθεσή σου.

Παρόλα αυτά, σε συζητήσεις που έχω συμμετάσχει τον τελευταίο καιρό με άλλους φίλους Χαλκιδέους, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι αδικούμε λίγο την πόλη που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.

Σίγουρα, η Χαλκίδα δεν είναι Αθήνα ή Θεσσαλονίκη αλλά έχοντας ζήσει και στην Θεσσαλονίκη, θέλω να ενημερώσω ότι σε πολλά πράγματα, η Χαλκίδα είναι πολύ καλύτερη.

Όμορφες είναι οι μεγάλες πόλεις και η νυχτερινή διασκέδαση που τις συντροφεύει, αλλά όταν μένεις μόνιμα σε αυτές, σε πολλές περιπτώσεις νιώθεις να πνίγεσαι από την βαβούρα και το καυσαέριο.

Ζούμε σε μια πόλη που περιτριγυρίζεται από θάλασσα, η οποία είναι και το καλύτερο αγχολυτικό.

Έχουμε άπειρα άλση να κάτσουμε με την παρέα μας ή να περάσουμε δημιουργικό χρόνο με την οικογένειά και τα παιδιά μας.

Έχουμε ακόμη την δυνατότητα τα βράδια του Καλοκαιριού να βλέπουμε τα άστρα στον νυχτερινό ουρανό, χωρίς να μας τα κρύβουν νέφη από το καυσαέριο της ημέρας.

Έχουμε ένα φυσικό φαινόμενο, το οποίο συζητιέται μέχρι και στο εξωτερικό, τα Τρελά Νερά.

Οι ρυθμοί μας, είναι αργοί. Ποτέ δεν θα βιώσουμε το καθημερινό άγχος, στον ίδιο βαθμό που το βιώνουν εκείνοι οι άνθρωποι που μένουν σε μεγαλουπόλεις. Η θάλασσα, απέχει το περισσότερο 10 λεπτά με τα πόδια από όπου κι αν βρισκόμαστε, την ίδια στιγμή που στην Θεσσαλονίκη για ένα μπάνιο στη θάλασσα, πρέπει να αλλάξεις τουλάχιστον 2 συγκοινωνίες ή να επισκεφθείς κάποια πισίνα.

Εντάξει, η Χαλκίδα μπορεί να φαντάζει βαρετή για όποιον την ζει κάθε μέρα. Όποιος όμως την αποχωρίστηκε για ένα χρονικό διάστημα, συνειδητοποιεί ότι στο τέλος της ημέρας, πάλι στα Τρελά Νερά θέλει να βρίσκεται.