Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο σε αυτή τη ζωή, από το να έχεις αδέρφια.

Οι σωστές οικογένειες, μαθαίνουν στα παιδιά τους από πολύ νωρίς πόσο σημαντικό είναι να αγαπούν και να προστατεύουν τ’ αδέρφια τους.

Όταν λοιπόν τα αδέρφια είναι αγαπημένα μεταξύ τους νιώθεις σε όλη σου τη ζωή ότι έχεις έστω έναν άνθρωπο σε αυτόν τον κόσμο που σ’ αγαπάει ίσως λίγο παραπάνω από τον εαυτό του.

Μπορεί να μην ταιριάζεις τόσο όσο θα ταίριαζες με τους φίλους σου, αλλά ξέρεις ότι τ’ αδέρφια σου δε θα σε πλήγωναν ποτέ επίτηδες κι αν κάποια στιγμή σε στεναχωρούσαν δε θα έβαζαν τον εγωισμό τους, πάνω από το δικό σου “δίκιο” . Με τους φίλους, αυτό δεν είναι αυτονόητο.

Υπάρχουν πολλά αδέρφια εκεί έξω που είναι μαλωμένα για δικούς τους λόγους.

Μεγαλωμένη όμως σε μια οικογένεια με άλλα τρία μεγαλύτερα αδέρφια να με αγαπούν και να με νοιάζονται, ακόμη δεν μπορώ να βρω αυτόν τον λόγο, που θα με έκανε να μην τους ξανά μιλήσω ποτέ.

Ίσως να ανήκω στις τυχερές. Πιστεύω όμως ότι τα αδέρφια σου σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να σταθούν λίγο πιο…πάνω και από τους ίδιους σου τους γονείς.

Οι γονείς μου, με έκαναν σε ηλικία που δεν συνηθίζουν οι υπόλοιποι άνθρωποι να κάνουν παιδιά – ειδικά αν έχουν μεγαλώσει ήδη 3- . Η μητέρα μου ήταν 42 και ο πατέρας μου 45.

Ο λόγος που ήρθα στη ζωή ήταν το πόσο πολύ ήθελαν να έρθω στη ζωή τα αδέρφια μου. Και ο λόγος που οι γονείς μου πείστηκαν, ήταν διότι ήξεραν ότι οτιδήποτε γίνει σε αυτούς εγώ δε θα μείνω πότε μόνη μου. Κανένας από τους τέσσερις μας δε θα μείνει ποτέ μόνος του.

Αυτό το συναίσθημα της πληρότητας, δε θα το αντάλλαζα με καμία περιουσία και κανέναν τραπεζικό λογαριασμό του κόσμου.