Όλοι και όλες αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια, διότι υπήρξε η πιο ανέμελη εποχή της ζωής μας!
Μέχρι την ‘Α Γυμνασίου, το μόνο σου πρόβλημα, ήταν οι βαθμοί σου στο σχολείο και ότι…”δεν σε έχει φίλο” ο κολλητός σου!
Από την εφηβεία και μετά, ξεκινήσαμε να καταλαβαίνουμε τι εστί ζωή!
Οι παιδικές αναμνήσεις, είναι η σημαντικότερη κληρονομιά του ανθρώπου! Τα βιώματα του τότε, είναι αυτά που έχουν διαμορφώσει κατά πολύ, τον άνθρωπο που είσαι σήμερα!
Στη Χαλκίδα, είχαμε την τύχη να γεννηθούμε και να μεγαλώσουμε σε μια πόλη με πολύ παιχνίδι! Δεν υπήρχαν τόσοι κίνδυνοι, τα πάρκα και οι παράλιες ήταν πολλές και σίγουρα, δεν είχαμε βιώσει το γκρίζο και την ρουτίνα που βιώνουν τα παιδιά των μεγάλων πόλεων!
Αυτό που έκανε όμως τα παιδικά μας χρόνια να διαφέρουν λίγο περισσότερο, από τα παιδικά χρόνια άλλων παιδιών, ήταν το γεγονός ότι στη πόλη μας, υπάρχει μια παραλία που είναι φτιαγμένη από την φύση…ειδικά για τα παιδιά!
Η Λιανή Άμμος, είναι μια παραλία η οποία είναι τόσο ρηχή που τα παιδιά μπορούν να κάνουν μπάνιο χωρίς μπρατσάκια και οι γονείς, μπορούν να απολαύσουν την ηρεμία του Καλοκαιριού, χωρίς άγχος! Αξία ανεκτίμητη!
Όλοι μας την έχουμε επισκεφθεί σαν παιδιά. Όλοι έχουμε διασκεδάσει με τα πουλιά που κάθονται στις αμμόλοφες που σχηματίζονται ακόμη και στη μέση της θάλασσας!
Όλοι μας, εκμεταλλευόμασταν τα ρηχά της νερά για να κάνουμε διαγωνισμό με τους φίλους και τα ξαδέρφια μας, για το ποιος θα φτάσει πιο μακριά! Και οι γονείς; Οι γονείς, δεν ανησυχούσαν καθόλου!
Μπορεί να βρίσκεται στο πλάι ενός πολύ κεντρικού δρόμου της πόλης και αυτό, να “χαλάει” λίγο την ατμόσφαιρα, άλλα ακόμη και σήμερα, είναι πόλος έλξης για άτομα όλων των ηλικιών. Κυρίως όμως, των γονέων!
Στα δικά μου χρόνια, στεγάζονταν λίγο πιο πέρα μια καντίνα και το είχαμε “έθιμο” με τους γονείς μου, κάθε Κυριακή να πηγαίνουμε όλοι μαζί οικογενειακά για μπάνιο και στη συνέχεια, να τρώμε στην καντίνα της περιοχής! Αυτή, είναι η πιο ευχάριστη ανάμνηση που έχω από τις οικογενειακές στιγμές μου τότε!
Νιώθω τυχερή, που τα παιδικά μου χρόνια τα έχω “ντύσει” με τόσο γαλάζιο! Αυτό το άρθρο λοιπόν, είναι περισσότερο ένας φόρος τιμής, σε αυτή την ανέμελη περίοδο της ζωής μου, που πολλές φορές έχω νοσταλγήσει. Κι εγώ, κι εσύ!
