Πριν μερικούς μήνες είχα την τύχη να γνωρίσω μια κοπέλα η οποία κατάγεται από τον πανέμορφο Βόλο.
Σε κάποια από τις βόλτες μας, – όταν ακόμη την γνώριζα καλύτερα – πήρα το θάρρος να την ρωτήσω τι ακριβώς την έκανε να μετακομίσει στη Χαλκίδα.
Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η μετακόμισή της αυτή, διότι σύμφωνα με τα δικά της λεγόμενα την απόφαση την πήρε κυριολεκτικά μέσα σε μια μέρα. Μια δουλειά που χάθηκε, μια βαλίτσα που ετοιμάστηκε και την επόμενη μέρα ξεκίνησε μια νέα ζωή, μακριά από την οικογένειά της, στα μέρη μας. Δεν την λες και εύκολη απόφαση.
Μου είπε λοιπόν ότι λατρεύει την θάλασσα. Επισκεπτόταν την πόλη μας πολύ συχνά στο παρελθόν και από την πρώτη στιγμή ήξερε ότι ήθελε να ζήσει εδώ. “Η θάλασσα είναι υπέροχη και εγώ δεν θα μπορούσα να ζήσω κάπου χωρίς να μπορώ να την απολαμβάνω όποτε θέλω” , μου ομολόγησε.
Η φωτογραφία ανήκει στον Κωνσταντίνο Παλιβάκη
Δεν μπορώ να πω ότι διαφώνησα μαζί της, αν και ζώντας όλη μου τη ζωή εδώ είχα σταματήσει να αναγνωρίζω τα προτερήματα αυτής της πόλης.
“Και με την νυχτερινή διασκέδαση;” την ρώτησα όλο απορία. Βλέπετε η φίλη μου, φαινόταν ένας άνθρωπος…έξω καρδιά. Περιποιείται πολύ τον εαυτό της, της αρέσουν οι νέες εμπειρίες και πίστευα ότι θα ήθελε να ζήσει σε μια πόλη πιο…κοσμοπολίτικη. Όχι ότι η Χαλκίδα υστερεί τόσο στη νυχτερινή ζωή αλλά κακά τα ψέματα, δεν μπορεί να συγκριθεί η διασκέδασή της, με αυτήν της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης.
“Δεν με απασχολεί αυτό” μου απάντησε. “Μου αρκεί μόνο που μπορώ να βλέπω θάλασσα. Που απολαμβάνω την ηρεμία μου κάθε πρωί και δεν “πνίγομαι” από τους γρήγορους ρυθμούς κάποιας μεγάλης πόλης. Και ακόμη και η νυχτερινή ζωή εδώ, είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι – σύμφωνα με τα γούστα μου – . Τόσος κόσμος όσο χρειάζεται και καλή μουσική. Τι άλλο θέλω;” .
Η φίλη μου αυτή, αναγκάστηκε πριν λίγους μήνες να αποχωριστεί την πόλη μας, διότι μια καλή δουλειά την περίμενε Αθήνα. Είχε στεναχωρηθεί πολύ όταν πήρε αυτή την απόφαση, αλλά μερικές φορές η επιβίωση είναι πολύ πιο σημαντική από οτιδήποτε άλλο.
Η φίλη μου αυτή, με έκανε να καταλάβω ότι πράγματα που για εμάς είναι δεδομένα – και πολλές φορές σχεδόν ενοχλητικά – για άλλους είναι όνειρα που θα ήθελαν να ζήσουν μέχρι το τέλος.
Πολλοί από τους αναγνώστες μας παραπονιούνται, άλλοι κάνουν τις παρατηρήσεις τους και ελπίζουν σε κάποια αλλαγή. Η οποιαδήποτε αλλαγή είναι πάντα το λιγότερο καλοδεχούμενη και το περισσότερο αναγκαία.
Όμως μην ξεχνάτε ότι ζείτε σε μια πόλη που η φίλη μου θα έκανε τα πάντα για να έχει την ευκαιρία να ξαναζήσει αλλά της είναι αδύνατο.
Απολαύστε την λοιπόν όσο περισσότερο μπορείτε. Και αν τύχει κάποιο Καλοκαίρι, κάντε μια βουτιά και για τη φίλη μου.
Η φωτογραφία εξωφύλλου ανήκει στον Κωνσταντίνο Παλιβάκη!
