Ήταν 21 Ιανουαρίου 1984, όταν έφυγε από τη ζωή ο ποιητής που ταυτίστηκε με τη Χαλκίδα, αν και είχε γεννηθεί στην Αγία Ευθυμία Παρνασσίδας. Εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα τη δεκαετία του 1910, με ποιήματα και πεζά που δημοσίευσε σε περιοδικά της Αθήνας και στις εφημερίδες Εύριπος και Εύβοια της Χαλκίδας, υπογράφοντας με το ψευδώνυμο Κάλλις Εσπερινός.
Το 1975, στην Τρίτη Ανθολογία του Γιάννη Σπανού συμπεριλήφθηκε το «Σπασμένο καράβι» σε ποίηση Γιάννη Σκαρίμπα και ερμηνεία Κώστα Καράλη. Το ίδιο τραγούδι, επανεκτέλεσε το 2000 και ο Δημήτρης Μπάσης, σε ένα CD single.
Παρακάτω, θα δείτε 2 ποιήματα αφιερωμένα στη Χαλκίδα! Ένα εκ των δύο μελοποιήθηκε.
Το εισιτήριο
Νάναι σα νάμουν έτοιμος. Και νάναι σαν νάχω χάσει το εισιτήριο. Οι κάβοι ν’ αφροκοπάν, κι οι αφροί να το κουνάνε μέσ’ στους καπνούς του –όρνιο– ένα καράβι. Κι εγώ να ψάχνουμαι εδώχάμω. Και όλο-όλο το εισιτήριο… να λέω συντρόφοι ωραίοι.. Και να μην έρχεται μια βάρκα έως το μώλο, να μην φαινώνται πουθενά οι βαρκαρέοι…
Οι βαρκαρέοι!… Το εισιτήριο!… Να τρέμει –ζαγάρι εντός μου– η Χαλκίδα και τα όρη. Κι εκεί να τό χουν συνεπάρει οι ανέμοι μετέωρο –μες στις αχλές του– το βαπόρι… Ω διάολε!…
Όλα νάχουν χαθεί και νάχουν πάει κι οι ανθρώποι δραπετεύσει από τους τόπους, κι αυτό το πλοίο να τραβάει και να τραβάει χωρίς μηχανικούς, χωρίς ανθρώπους… Και χωρίς φώτα. Ακυβέρνητο!
Και όλο να χλιμιτράει στο χάος. Κι ως θα κλαίω –κιόλας να ψάχνουμαι, να ψάχνουμαι στο μώλο κι όλο για κείνο το εισιτήριο να λέω…
Χαλκίδα
Νάν’ σπασμένοι οι δρόμοι, να φυσάει ο νότος κι εγώ καταμονάχος και να λέω: τι πόλη! να μην ξέρω αν είμαι –μέσα στην ασβόλη– ένας λυπημένος Πιερότος!
Φύσαε –είπα– ο νότος κι έλεγα: Η Χαλκίδα, ω Χαλκίδα – πόλη (έλεγα) και φέτος ήμουν – στ’ όνειρό μου είδα – Περικλέτος, πάλι Περικλέτος ήμουν – είδα… Έτσι έλεγα! Ήσαν μάταιοι μου οι κόποι πάν’ σε ξύλο κούφιο, πρόστυχο, ανάρια, ως θερία, ως δέντρα –αναγλυμένοι– ως ψάρια τα όνειρά μου (μούμιες) κι οι ανθρώποι.
Τώρα; Πόλη, τρέμω τα γητέματά σου κι είμαι ακόμα ωραίος σαν το Μάη μήνα, κρίμα, λέω, θλιμμένη νάσαι κολομπίνα και να κλαίω εγώ στα γόνατά σου. Έτσι νάν’ σπασμένοι, να φυσά απ’ το νότο και με πίλο κλόουν να γελάς, Χαλκίδα: Αχ, νεκρόν στο χώμα –να φωνάζεις– είδα έναν μου ακόμη Πιερότο!…
Σπασμένο Καράβι
Το υπέροχα μελοποιημένο ποίημα του Σκαρίμπα, που έκανε τη Χαλκίδα »δική του» ζώντας σε αυτήν όλη τη ζωή του είναι από αυτά που δε την περιλαμβάνουν στους στίχους του, όμως όλα δείχνουν πως είναι αφιερωμένο σε αυτή. Οι ερμηνείες του Κώστα Κάραλη και του Δημήτρη Μπάση ξεχωρίζουν…
