Κριτική : Γιώργος Νυκταράκης
Είναι Φυσικός, αλλά η αγάπη για το cinema τον οδήγησε στην αρθρογραφία!
Βad Times at the El Royale :
7 άγνωστοι συναντιούνται στο ξενοδοχείο El Royale, ανάμεσα σε Καλιφόρνια και Νεβάδα, με τον καθένα να κουβαλάει τα δικά του μυστικά. Όταν αυτά αρχίζουν να αποκαλύπτονται όμως, η συνύπαρξη θα είναι… αιματηρή.
Θυμίζοντας έντονα σε θεματολογία και στήσιμο το Hateful Eight, o Drew Goddard (Cabin in the Woods) ακολουθεί τα βήματα του Tarantino ως ένας άξιος συνεχιστής του επιδραστικότατου σκηνοθέτη. Δεν είναι όμως μόνο το στήσιμο που θυμίζει Tarantino. Το σενάριο αποτελείται από ιδιόμορφους συχνά διαλόγους, το εξαιρετικό soundtrack γεμάτο 60s επιτυχίες συμβάλει στην ευχάριστη παρακολούθηση, ενώ και οι σκηνές δράσης που παρουσιάζει μπορεί να είναι λίγες αλλά χαρακτηρίζονται από μια «καλλιτεχνική βία».
Όσον αφορά την ίδια την ταινία, παρά τη διάρκειά της (περί τα 140 λεπτά) καταφέρνει μέσω του διαλόγου και της πολυπρόσωπης αφήγησης να κρατήσει το ενδιαφέρον, δίνοντάς μας γενναιόδωρα στοιχεία για τους χαρακτήρες με αρκετές αναδρομές στο παρελθόν τους και τα κίνητρά τους. Δεν είναι πάντα επιτυχημένα αστεία όπως θα ήθελε, και θα μπορούσε να είναι ελάχιστα μαζεμένη σε διάρκεια, αλλά σε καμία περίπτωση δεν κουράζει, χάρη και στις συνεχείς αποκαλύψεις των πρωταγωνιστών στην οθόνη.
Σεναριακά, πέρα από την ορατή πλοκή, η ταινία διαθέτει ένα δευτερεύον πλαίσιο στο οποίο κινείται. Τοποθετώντας την ιστορία στο 1969, μας δίνει κοινωνικά απόψεις και (στερεότυπες συχνά) αντιλήψεις της εποχής, ενώ πολιτικά μας παρουσιάζει μια Αμερική όπου η έννοια της παρακολούθησης (από Χούβερ και Νίξον) φτάνει σε τρομακτικό επίπεδο. Από κει και πέρα έξυπνα μας συνδέει τις αμαρτίες της χώρας με ορισμένους χαρακτήρες, ψάχνοντας μια ευκαιρία για εξιλέωση. Πόσο πειστική αλλά και ουσιαστική είναι αυτή (για τη χώρα αλλά και τους χαρακτήρες) αφήνει να το κρίνουμε εμείς, καθώς δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση ούτε επιλέγει να κρίνει πιο άμεσα την πολιτική σκηνή.
Όσον αφορά τους ηθοποιούς έχουμε ένα πολύ ταιριαστό καστ. Αυτός που σηκώνει το ερμηνευτικό βάρος είναι ο αγαπημένος Jeff Bridges στο ρόλος ενός μυστηριώδη παπά, ενώ ακολουθούν ο «Mad Man» Jon Hamm, η έκπληξη Cynthia Erivo με την καταπληκτική φωνή, και ο «Thor» Chris Hemsworth που πετυχαίνει με το χορευτικό του στο Hush των Deep Purple να ξεπεράσει την ημίγυμνη εμφάνισή του.
Με λίγα λόγια, μια από τις εκπλήξεις της χρονιάς, η οποία θα ικανοποιήσει και λιγάκι περισσότερο τους φαν του Tarantino.
Βαθμολογία : 7/10
