Η Ζωή είναι από την Χαλκίδα και ασχολείται με το Σύγχρονο Χορό. Σπούδασε με πλήρη υποτροφία και αποφοίτησε από την ιδιωτική σχολή χορού “Νίκη Κονταξάκη – Νικολέτα Μπακάλη” στην Αθήνα, κι αμέσως μετά την αποφοίτηση της ταξίδεψε στο Βέλγιο όπου μένει μέχρι και σήμερα. Τα επιτεύγματα της στο χώρο είναι πολυάριθμα, ξεκινώντας από τη συνεργασία της με τη χορογράφο Dominique Duszynski, διδάσκοντας σε σεμινάρια και μαθήματα στην Ευρώπη και φτάνοντας στη συμμετοχή της στη χορευτική ομάδα “Rosas” της Anne Teresa De Keersmaeker .
Το Off Magazine είχε την ευκαιρία για μία αποκλειστική συνέντευξη μαζί της, την οποία και σας παρουσιάζουμε παρακάτω:
Τι απολαμβάνεις περισσότερο στη δουλειά σου;
Τη βαθιά σύνδεση των σκέψεων και του σώματος. Τη διαδικασία δημιουργίας νέου κινησιολογικού υλικού. Μίας διαδικασίας, κατά την οποία, τα πάντα είναι καινούργια. Ξεκινάω από μία ιδέα και σταδιακά χτίζονται κινήσεις πάνω σε αυτήν. Η διαδικασία εύρεσης νέων κινήσεων αποτελεί πάντα μία υπέροχη σύνδεση του μυαλού και του σώματός μου. Σκοπός είναι η «μετάφραση» των σκέψεων σε κίνηση. Όταν δημιουργώ νέες κινήσεις, το σώμα μου και η σκέψη μου βρίσκονται σε απόλυτη εγρήγορση. Τα πάντα αποτελούν ερέθισμα. Ανατροφοδότηση σκέψης κι έμπνευσης. Αυτή η μοναδική σχέση που έχουν οι χορευτές με το σώμα τους, είναι γοητευτική για τους ίδιους. Σε εκπλήσσει συνεχώς και ανακαλύπτεις ικανότητες κι ευαισθησίες που δεν είχες ανακαλύψει όλα τα προηγούμενα χρόνια της ζωής σου. Η διαδικασία δημιουργίας νέου υλικού είναι μαγική, επίπονη, μακροχρόνια και απολαυστική. Η συνεχής ανακάλυψη και «μεταχείριση» των επιδράσεων των φυσικών νόμων στο σώμα, αποτελεί το κύριο εργαλείο της δημιουργίας νέου κινησιολογικού υλικού.
Ο χορός ήταν κάτι που σου τράβηξε την προσοχή σε νεαρή ηλικία;
Την πρώτη φορά που πήγα σε σχολή χορού, ήταν στην ηλικία των 3. Φυσικά, ήταν ιδέα των γονιών μου και θα τους είμαι ευγνώμων για πάντα για αυτή τους την ιδέα! Σε τόσο μικρή ηλικία, διδάσκεται, κυρίως, μουσικοκινητική δραστηριότητα. Είχα την τύχη να βρίσκομαι σε μαθήματα υπέροχων δασκάλων από την αρχή, εξάπτοντας την περιέργειά μου και «εκτοξεύοντας» το ενδιαφέρον μου για το χορό. Ο χορός αποτελεί μία απόλυτα δημιουργική διοχέτευση της ενέργειας των μικρών παιδιών. (Σίγουρα, χρειαζόμουν να διοχετεύσω την αστείρευτη ενέργεια που είχα). Στη συνέχεια, τα πράγματα εξελίχθηκαν με τέτοιο τρόπο που ο χορός απασχολούσε το μυαλό μου 24 ώρες καθημερινά. Όταν ήμουν 13, έφευγα κάθε μέρα από τη Χαλκίδα και πήγαινα στην Αθήνα στο φυτώριο μίας επαγγελματικής σχολής χορού. (Άλλη μία ιδέα για την οποία θα είμαι ευγνώμων προς την τότε δασκάλα μου και τους γονείς μου. Περνούσαν ατελείωτες ώρες να με περιμένουν να τελειώσω τα μαθήματα και τις πρόβες μου, ωστόσο, ποτέ δε μου άσκησαν πίεση. Το αντίθετο θα έλεγα. Εγώ τους ασκούσα πίεση προκειμένου μη χάσω κάποιο μάθημα χορού.. χαχα). Φυσικά, η εξέλιξη των πραγμάτων στη ζωή μας, εξαρτάται καθοριστικά από τις καταστάσεις και το πλαίσιο στο ποίο αυτές συμβαίνουν. Το περιβάλλον μου ήταν πολύ βοηθητικό (δάσκαλοι, καθηγητές, γονείς) κι εγώ ήμουν αποφασισμένη και αφοσιωμένη.
Ποια είναι η πιο σημαντική επαγγελματική στιγμή στη ζωή σου;
Πολύ δύσκολα θα ξεχώριζα μία στιγμή. Θα ξεχώριζα, όμως, την ειλικρίνεια και τον ενθουσιασμό των ανθρώπων με τους οποίους έχω δουλέψει μέχρι σήμερα. Συγκεκριμένα, καθοριστικό ρόλο έχει διαδραματίσει η μέντορας μου στις Βρυξέλλες. Η Dominique Duszynski είναι η πρώτη χορογράφος με την οποία συνεργάστηκα στο Βέλγιο. Είναι δασκάλα μου από το 2008, όταν ακόμα φοιτούσα στην επαγγελματική σχολή στην Αθήνα και συνεργαστήκαμε αμέσως όταν μετακόμισα στις Βρυξέλλες το 2010. Όταν ήμουν στην Επαγγελματική σχολή χορού στην Αθήνα, είχα δασκάλα μου τη Μαρία Ανθυμίδου, η οποία με προέτρεπε πάντα να «ψάχνω» τι συνέβαινε στη σκηνή του σύγχρονου χορού τότε και να μην περιορίζομαι σε τίποτα. Με ενέπνεε να πηγαίνω σε σεμινάρια στο εξωτερικό, όπου και γνώρισα την Dominique. Από τότε, την ακολουθούσα σε όλα της τα μαθήματα, όπου κι αν γίνονταν. Η σχέση που αναπτύξαμε ήταν μοναδική, γεμάτη έμπνευση και δημιουργία. Όταν μετακόμισα στις Βρυξέλλες, ήταν η στιγμή πουξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί. Αυτή ήταν μία από τις πιο σημαντικές στιγμές στην επαγγελματική μου ζωή. Αυτή η στιγμή με οδήγησε να προετοιμαστώ για όλα τα σημαντικά βήματα που έκανα και να μπω στην ομάδα της Anne Teresa De Keersmaeker, στην οποία εργάζομαι σήμερα.
Έχεις ζήσει αρκετά στο εξωτερικό. Υπάρχουν διαφορές στο χορό ως επάγγελμα σε σχέση με την Ελλάδα;
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω δουλέψει καθόλου σχεδόν στην Ελλάδα. Δεν είμαι εξοικειωμένη με τη χορευτική σκηνή της. Ωστόσο, πολλοί επαγγελματίες χορευτές έρχονται στο Βέλγιο, αναζητώντας καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση. Μπορώ λοιπόν, να συμπεράνω αυθαίρετα, από το πλήθος χορευτών που έρχονται στο εξωτερικό, ότι δεν υπάρχουν αρκετές ευκαιρίες στην Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι μία μικρή χώρα, αλλά πολύ δημιουργική. Όσες παραστάσεις έχω δει, μου έχουν αρέσει. Υπάρχει τεράστιο και δημιουργικότατο δυναμικό και χαίρομαι πάρα πολύ γι’ αυτό. Η Ελλάδα, όμως, περνάει χρηματοοικονομική κρίση και αυτό το γεγονός πλήττει, φυσικά, και τις τέχνες. Πλήττει και το χορό. Πλήττει και τους επαγγελματίες χορευτές. Οι χορευτές ΠΡΕΠΕΙ να πληρώνονται για τις πρόβες τους και ΠΡΕΠΕΙ να πληρώνονται για τις παραστάσεις τους. Η τριετής φοίτησή τους σε Ανώτερες Επαγγελματικές σχολές ΠΡΕΠΕΙ να αναγνωρίζεται από το κράτος. Οι χορευτές στις ομάδες στις οποίες έχω εργαστεί και για τις οποίες μπορώ να μιλήσω, εργαζόμαστε καθημερινά από τις 09:00 το πρωί έως τις 18:00 το απόγευμα. Οι πρόβες μας, όμως, πληρώνονται κανονικά ως ημέρα εργασίας. Είμαστε ασφαλισμένοι. Το σώμα των χορευτών χρήζει καθημερινής φροντίδας, καθώς αποτελεί το βασικό μας εργαλείο. Όλες αυτές οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι χορευτές στην Ελλάδα, ωστόσο, δεν τους εμποδίζουν να δημιουργούν και να προσφέρουν στον πολιτισμό της χώρας. Και, γι’ αυτό το λόγο, είναι αξιέπαινοι και αξιοθαύμαστοι.
Πώς σου αρέσει να περνάς τον ελεύθερό σου χρόνο;
Τα τελευταία δύο χρόνια, στον ελεύθερό μου χρόνου διαβάζω για τη σχολή μου. Σπουδάζω Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Για πολλά χρόνια, στον ελεύθερό μου χρόνο, έψαχνα για δουλειά, ακόμα κι αν εργαζόμουν. Είναι πολύ σπάνιο, ομάδες χορού να προσφέρουν και να εξασφαλίζουν εργασία για μεγάλο χρονικό διάστημα. Συνήθως, τα συμβόλαια κυμαίνονται από 1 έως 4 μήνες. Όσο διαρκεί η περίοδος δημιουργίας ενός καινούργιου project και οι πρώτες παραστάσεις του. Σε αυτό το διάστημα έψαχνα την επόμενή μου δουλειά. Όταν λοιπόν, μπήκα στην ομάδα της Anne Teresa De Keersmaeker τα πράγματα άλλαξαν, καθώς απέκτησα ένα μακροχρόνιο συμβόλαιο και δε χρειαζόταν να καταναλώνω τον ελεύθερό μου χρόνο στο να ψάχνω για την επόμενη δουλειά. Είναι πολύ στρεσογόνο άλλωστε. Τότε αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ με την Κοινωνική Ψυχολογία κι εφόσον είχα περάσει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, το θεώρησα εξαιρετική ιδέα κι ευκαιρία να συνεχίσω τις σπουδές μου. Προς το παρόν λοιπόν,ασχολούμαι με τις σπουδές μου. Απολαμβάνω τον ήλιο, τη φύση και τους καλούς μου φίλους στον ελεύθερό μου χρόνο. Ανακαλύπτω καινούργιους ήχους, εμπνέομαι από τους ανθρώπους και τις σχέσεις που διαμορφώνουν και ταξιδεύω.
Αυτή την περίοδο η Ζωή συμμετέχει στο φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού που γίνεται στο Rouf railway carriage theatre από τις 16 έως τις 30 Σεπτεμβρίου. Εμείς την ευχαριστούμε για το χρόνο που μας αφιέρωσε γι’ αυτή την ενδιαφέρουσα συνέντευξη και να της ευχηθούμε καλή επιτυχία!
Photo by Υπατία Κορνάρου
