Η ένταση ενός τραυματικού περιστατικού ποικίλει από άτομο σε άτομο. Το τραύμα της παιδικής ηλικίας μπορεί να κυμαίνεται από έναν φόβο εγκατάλειψης έως σωματική κακοποίηση και οτιδήποτε μεταξύ αυτών των δύο. Πολλοί ενήλικες αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν τα τραύματα που βίωσαν ως παιδιά στη ζωή τους.
1.Επαναλαμβανόμενες κρίσεις πανικού
Αυτοί που έπρεπε να αντιμετωπίσουν κάποιο τραύμα νωρίς στην ζωή συχνά παλεύουν με το άγχος καθώς μεγαλώνουν. Βρίσκουν δύσκολο το να επεξεργαστούν πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Οτιδήποτε και αν πέρασαν ως παιδιά ακόμα τους επηρεάζει και τους κάνει νευρικούς. Πάντα είναι καχύποπτοι επειδή βλέπουν τον κόσμο σαν απειλή. Γι αυτό συχνά πανικοβάλλονται ακόμα και όταν ξέρουν πως δεν υπάρχει λόγος. Πρέπει να υποστούν τις κρίσεις πανικού κάθε φορά που αντιμετωπίζουν ακόμα και το παραμικρό άγχος.
2.Συμβιβασμοί
Κάθε τραυματική εμπειρία κατά την παιδική ηλικία μπορεί να αλλάξει εντελώς την υπόλοιπη ζωή σας. Θα είστε αγχωμένοι επειδή θέλετε να σιγουρευτείτε πως δεν θα ξαναβρεθείτε σε μια παρόμοια κατάσταση ποτέ ξανά. Αυτό σας κάνει να είστε πολύ προσεκτικοί συνέχεια και απρόθυμοι να πάρετε ρίσκα ακόμα και αν ξέρετε πως είναι σημαντικά. Σας αρέσει να μένετε εκεί που είστε άνετα ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως εμποδίζετε τον εαυτό σας να συνειδητοποιήσει το πλήρες δυναμικό του. Απλώς ολοκληρώνετε κάθε εργασία που πρέπει και δεν πιέζετε τον εαυτό σας ώστε να γίνει η καλύτερη εκδοχή του.
3.Καταβάλλεστε από τον φόβο
Το τραύμα μπορεί να σας πληγώσει με εκατό διαφορετικούς τρόπους, κάποιους από τους οποίους δεν θα συνειδητοποιήσετε μέχρι να μεγαλώσετε. Μέρος αυτής της εμπειρίας είναι η φοβία που αναπτύσσετε για συγκεκριμένα πράγματα επειδή το μυαλό σας τα συνδέει με τον πόνο που περάσατε. Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε από τον φόβο για ένα συγκεκριμένο αλκοολούχο έως το να φοβάστε να βρίσκεστε σε ένα κινούμενο όχημα κτλ. Είναι σημαντικό να προσπαθήσετε και να νικήσετε αυτόν τον φόβο πριν αρχίσει να ελέγχει κάθε πτυχή της ζωής σας. Ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα κάνουμε κάτι που θα πυροδοτήσει τον φόβο μας οπότε είναι καλύτερο να προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε τα θέματα μας επειδή στην πραγματικότητα ξέρουμε πως δεν έχουν την δύναμη να μας πληγώνουν πλέον.
4.Γίνεστε μοναχικοί
Όταν έχετε περάσει τόσα πολλά, μερικές φορές είναι πιο εύκολο απλώς να κρυφτείτε μακριά από τον οίκτο, τη συμπόνια, την ενοχή και όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα που θα προσπαθήσει να προβάλλει πάνω σας ο κόσμος, ακόμα και αν δεν σχετίζονται με εσάς. Μπορεί να μισείτε τις ματιές οίκτου ή να φοβάστε πως οι άλλοι θα σας κρίνουν σκληρά. Με το να εξασφαλίζετε ότι βγαίνετε στην κοινωνία μόνο όταν είναι απαραίτητο, κρύβετε τον εαυτό σας από τα αδιάκριτα μάτια των άλλων. Αυτό λέγεται κοινωνική αγχώδης διαταραχή και μην ξεχνάτε πως πάντα μπορείτε να αναζητήσετε βοήθεια.
5.Παθητικό-επιθετική συμπεριφορά
Είναι συνήθως πιο εύκολο να αποφύγετε ένα θέμα από το να αντιμετωπίσετε κατευθείαν την αιτία του. Όταν οι άνθρωποι φοβούνται πολύ να το κάνουν, ξοδεύουν πολύ χρόνο στο να προσπαθούν να καταπιέσουν τον θυμό και την μνησικακία που βρίσκονται ήδη πολύ βαθιά μέσα τους. Ενώ μπορεί να το πετυχαίνουν κάποιες φορές, αυτά τελικά βρίσκουν τον δρόμο προς την επιφάνεια. Μπορεί να μην είναι έτοιμοι για την αντιμετώπιση τους αλλά ξεκινούν να το αντιμετωπίζουν με έναν παθητικό-επιθετικό τρόπο σε μια προσπάθεια να παραμείνουν διακριτικοί ενώ θέλουν οι άλλοι να τους κατανοήσουν. Μπορεί να σκέφτονται πως αποφεύγουν την αρνητικότητα αλλά απλώς λένε ψέματα στον εαυτό τους.
6.Κατάσταση συνεχούς έντασης
Αυτή η τραυματική εμπειρία πιθανώς να έληξε πριν πολύ καιρό, αλλά μερικοί άνθρωποι δυσκολεύονται να την ξεχάσουν. Γνωρίζουν πως οι περιστάσεις έχουν αλλάξει αλλά πάντα προετοιμάζονται για την επιστροφή αυτών των προβλημάτων, κάποιοι ακόμα και ασυνείδητα. Ο εγκέφαλος τους είναι κολλημένος στην κατάσταση της «πάλης ή φυγής» (flight and fight) και αυτό προκαλεί πολλές εσωτερικές συγκρούσεις. Βρίσκονται σε μια κατάσταση συνεχούς έντασης που τους εμποδίζει να ζήσουν την ζωή τους όπως πρέπει. . Αυτό συνήθως φαίνεται σε εκείνους που έχουν υποστεί σωματική κακοποίηση αλλά επίσης εμφανίζεται σε αυτούς που παθαίνουν νευρικούς κλονισμούς λόγω του άγχους.
7.Θυματοποίηση
Αυτό συμβαίνει όταν το θύμα κάποιου τραύματος ταυτίζεται πολύ με αυτόν τον ρόλο. Νιώθουν πως οι άλλοι τους συμπεριφέρονται σαν αβοήθητα θύματα και αρχίζουν να το πιστεύουν πραγματικά. Αλλά μόλις σταματήσουν να δέχονται προσοχή, μένουν μόνοι νιώθοντας πως αιωρούνται εντελώς μόνοι στην ζωή. Προσπαθούν να αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση αγκαλιάζοντας περισσότερο τον ρόλο του θύματος. Βρίσκουν πιο εύκολο το να δέχονται διαταγές από το να τις δίνουν οι ίδιοι. Θα υπακούσουν ακόμα και αν δεν συμφωνούν με αυτό που τους λένε. Νιώθουν πιο ασφαλείς έτσι.
