Καθημερινά συμβαίνουν πράγματα γύρω μας που καλούμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε και να διαχειριστούμε.
Όσο καινούργια ή δύσκολα κι αν είναι, βρίσκουμε τον τρόπο, το δρόμο, να κάνουμε ένα βήμα μπροστά και να περάσει κι αυτό για να έρθουν άλλα…
Όταν όμως φεύγει κάποιος έτσι ξαφνικά!
Όταν, φεύγει ένα παιδί σαν το Γιώργο, έτσι ξαφνικά κι αναπάντεχα, αρχικά σκοτεινιάζει, αλλάζει χρώμα η πλάση, αλλάζει θέση το μυαλό και της καρδιάς ο χτύπος.
Σα να μη χτυπάει ή σα να τρελάθηκε.
Σα να τρελάθηκε Ο Θεός σα να νομίζεις πως τρελάθηκες κι εσύ και νομίζεις πως θες να πας εκεί στο σημείο που τον πήρε και να γυρίσεις το χρόνο πίσω, ένα λεπτό!
Ένα λεπτό…
Ένα!
Σα να θες να ανταλλάξεις όλες τις χάρες και τις χαρές της ζωής σου με αυτή τη δύναμη.
Σα να μπορείς.
Να βάλεις όση δύναμη έχεις, να φωνάξεις τον ουρανό να κατέβει να βοηθήσει να στον γυρίσει πίσω πριν φύγει για πολύ μακριά…
Κι όσο περνάει η ώρα και δεν ακούει κανείς και κανείς δε συνεργάζετε….
Κανείς απ’τον ουρανό δεν έρχεται να σου επιστρέψει τα μάτια του, τη φωνή, τη μυρωδιά, την ανοιχτή αγκαλιά του…
Τρέλα.
Αυτό είναι.
Έφυγε…
Κάπου εκεί όλος ο θυμός, η θέληση και η ενοχή που δεν ήσουν εκεί. Που λες αν ήμουν εκεί θα τον είχα σώσει σίγουρα, δε θα είχε συμβεί το κακό!
Δεν ξέρω αν είναι έτσι, ξέρω όμως πως έφυγε κι αυτό δεν αλλάζει. Αλλάζει όμως η θέση του μέσα σου!
Όλη η αγάπη σου και η επιθυμία για την ενέργεια και την επαφή μαζί του, μπορεί να φωλιάσει σ’ένα κουτάκι μέσα σου που θα του χαρίζει ένα γλυκό ύπνο.
Εσύ θα φροντίζεις να κοιμάται ήσυχα, να μην τον ενοχλήσει κανείς και να του γεμίζεις τα όνειρα με χρώματα, γέλια, φιλιά κι αγκαλιές… με όλα όσα ζήσατε μαζί…
Τα μπάνια, τα ξενύχτια, τα ποτά, τους χωρισμούς, τις αγάπες, την πρώτη μέρα που γνωριστήκατε… Ή την τελευταία! Τη χθεσινή…
Που να το ήξερες πως αυτή ήταν η τελευταία σας μέρα μαζί;
Γιατί κανείς δε σε προειδοποίησε;
Γιατί δεν είπες κι εσύ ρε Γιώργο κάτι;
Κάτι;;;
Ένα σημάδι, ένα υπονοούμενο, κάτι, κάτι να μας προετοιμάσεις πως θα φύγεις!!!! Γιατί;
Στη μάνα σου έστω, ελπίζω να είπες κάτι…
Τα τραγούδια πάντως θα λένε πάντα για σένα κάτι. Όλα τα τραγούδια και με αυτά θα σε συνοδεύσουμε εκεί που διάλεξες να πάς. Εγώ δε σε ήξερα κι εύχομαι μόνο αυτό, να το διάλεξες! Για να παρηγορηθεί λίγο το σπίτι σου και η μάνα σου, πως αφού το ήθελε, ας το δεχτούμε, ας αντέξουμε…
Εσύ ο φίλος του, μέσα στο δικό σου κουτάκι…
Θα του αφιερώνεις τραγούδια, θα του τα τραγουδάς και θα του γελάς.
Θα χαίρεται όταν γελάς. Κανείς δε φεύγει εντελώς γιατί κανείς δεν ήρθε. Ήρθε το σώμα που φιλοξενούσε την ψυχή και την ουράνια ύλη του.. Το φώς των ματιών του.
Αυτό το φώς, είναι ο ουρανός. Θα το βρίσκεις ψηλά κι εκεί θα κοιτάς όταν θα θες να τον συναντήσεις…στον ουρανό!
Μέχρι τότε κι όσο ακόμα η παρουσία του είναι ζωντανή μέσα απο την οδύνη και την τεράστια αυτή πληγή, κάνε προσευχή.
Φύσηξε με όλη σου τη δύναμη ν’ανέβει η ψυχή του στον ουρανό αβίαστα και ξεκούραστα… Προσευχήσου για την ψυχή, για το ταξίδι του, για τους γονείς του… Για τη μάνα! Ενωθείτε…
Στείλτε με όλη τη δύναμη της καρδιάς σας, ένα τεράστιο κύμα προσευχής γι’αυτήν, ώστε να κλείσει λίγο το κενό… Αυτή η τεράστια τρύπα στην καρδιά της, μέσα, πάνω της, στη γή της, δεν ξέρω, παντού!
Προσευχηθείτε, μόνο προσευχή και την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα συναντηθούμε… Όλοι, ξανά!
Καλό ταξίδι…
Γράφει η Φαίη Δουγαλή
