Επιστρέφουμε, ξανά, στην Σέττα Εύβοιας, σε ένα χωριό που ο μύθος λέει ότι πήρε το όνομα του από τη Γαλλίδα σύζυγο ενός Τούρκου Ηγεμόνα.
Το πιο ορεινό χωριό της Εύβοιας σε υψόμετρο 760μ στις νοτιοανατολικές πλαγιές της Δίρφης, αποτελείται από δύο μικρούς οικισμούς την Άνω και την Κάτω Σέττα.
Στην βρύση της Άνω Σέττας, στη σκιά των πλατανιών, με το αεράκι να δροσίζει τους καλεσμένους στήθηκε μια όμορφη γιορτή. Με χορούς και με τραγούδια ευβοιώτικα, αλλά και από την Μικρά Ασία, μαθαίνουμε πώς ζουν, δουλεύουν, διασκεδάζουν οι κάτοικοι αυτού του ευλογημένου τόπου.
Στα βουνά του, φυτρώνουν ρίγανη, θρούμπι και πολλά άλλα βότανα και μανιτάρια. Σε αυτό το αλπικό τοπίο από ελατοδάση και πλατάνια, ο περίπατος με τον ορειβατικό σύλλογο μάς δείχνει την άγρια ομορφιά.
Οι μελισσοκόμοι της περιοχής είναι μια ζωντανή και δυναμική κοινότητα, και κάποιοι από αυτούς ασχολούνται και με την ρετινοσυλλογή. Στον τοπικό ταβερνάκι, μάς μαγειρεύουν στιφάδο με μανιτάρια, ενώ οι κυρίες του χωριού φτιάχνουν πολλά τοπικά εδέσματα για να προσφέρουν στην γιορτή.
Αλλά εκτός από την γαστρονομία, την άγρια φύση, τα εκκλησάκια της στη Σέττα, θα μαγευθείτε και από το υπαίθριο θέατρο της, έργο ζωής του Νίκου Παπακωνσταντίνου.
